پاییز می رسد که مرا مبتلا کند...!

بیست و یک ساله شده ام و راستش را بخواهید؛این چندان در باور خودم نمی گنجد!یادم هست که چند سال پیش یک آدم بیست و یک ساله چقدر به نظرم بزرگ می آمد،حالا خودم درست ایستاده ام روی همان نقطه و در جواب هر کسی که سنم را بپرسد می گویم بیست و یک!بعد انگار حرف عجیبی زده باشم،از خودم می پرسم واقعا؟واقعا هفت هزار وششصد و شصت و پنج روز از روزی که پای راست کوچکم را زده اند توی استمپ و به عنوان اولین مدرک قانونی از حیاتم روی کارت تولدم زده اند گذشته؟ بیست و یک ساله شده ام و به جمله ای که نیما یوشیج در جشن تولد یک سالگی فرزندش برایش نوشته مومن تر؛که همه چیز دنیا تکراری می شود جز مهربانی،که بهار و شکوفه هایش،تاب پاییز می رسد که مرا مبتلا کند...!...

سلاااام و چقدر این بار ننوشتنم طولانی شد!هر چند که بنویسم یا نه،هیییچ وقت،واقعا هیچ وقت به ذهنم خطور نکرده در اینجا را تخته کنم!حتی متروکه شدنش برایم قابل تحمل تر از نبودنش است،هر آدمی یک تصویر ذهنی از خودش و چیزی که هست در ذهنش دارد و در تصویر ذهنی من از خودم یکی از عناوین همیشگی بلاگر است!از دوران پاییز می رسد که مرا مبتلا کند...!...

مامانم داشت می رفت بیرون گفتم مراقب خودت باش.

گفت:باشه تو هم همینطور

بعد یه لحظه مکث کرد و انگار که بخواد یه موضوع مهمو بگه گفت:

درو برای غریبه ها باز نکن!

راست میگن که برای پدر و مادرا بچه ها هر چقد بزرگ بشن باز بچن...

پاییز می رسد که مرا مبتلا کند...!...

همه غم های جهان هیچ اثر می کند

در من از بس که به دیدار عزیزت شادم

خوبه که سعدی هست که حس های نگفته ی آدم رو با بهترین واژگان فریاد بزنه...خیلی خوبه...

پاییز می رسد که مرا مبتلا کند...!...